Ο Αλέξης ήταν είναι μια ιστορία γα τον κολλητό μου που είχε εμπλακεί με ναρκωτικά. Δεν θέλω να πω το πραγματικό του όνομα ας τον λέμε Αλέξη. Ο Αλέξης ήταν ο πρώτος μου καλός φίλος . Πως γνωριστήκαμε μου έχει πει η μητέρα μου ωστόσο έχω μια εικόνα .Ήταν καλοκαίρι ,εγώ ήμουν τρία κ εκείνος τέσσερα, ήμουν στην αυλή του καινούριου μας σπιτιού .Ο Αλέξης καθόταν έξω από την καγκελόπορτα και με κοίταζε .<<Μετράω ως το πέντε>> του είπα. << Μπορώ και πετάω… δεν το ξέρει κανένας >>μου είπε και γίναμε φίλοι .Μεγαλώσαμε μαζί εγώ λίγο φοβισμένη , υπολογιστική και λογική ενώ εκείνος φευγάτος ,παθιασμένος και ριψοκίνδυνος .Όταν ο Αλέξης ήταν δεκαπέντε δοκίμασε το πρώτο του τσιγάρο στην οικοδομή πάνω από το διαμέρισμα τις οικογενείας του, στο ίδιο γιαπί μετά από δυο μήνες κάπνισε το πρώτο του τσιγαριλίκι. Του άρεσε να καπνίζει χασίς γιατί έλεγε χάνομαι γλυκά …Πολλές φορές καθόταν στο δωμάτιο του και κάπνιζε. Δεν τον πίεζα ποτέ να μην αγοράζει χασίς γιατί άλλωστε ,από το χασίς δεν κινδυνεύεις τουλάχιστον έτσι πίστευα .Η γνώμη μου όμως άλλαξε όταν ο Αλέξης άρχισε να συνοδεύει τα τσιγαριλίκια με μπουκάλια ουίσκι, βότκα η κονιάκ …πολλές φόρες και όλα μαζί .Ο Αλέξης λιώμα και εγώ στον κόσμο μου .Οι μέρες περνούσαν ωραία οι γονείς μας θαύμαζαν την φιλία μας που δεν επηρέαζε καθόλου την πρόοδο μας στο σχολειό. Ήθελε να γίνει πιλότος μου έλεγε και μου ξαναέλεγε .Εγώ θυμόμουν τα πρώτα λόγια που μου έλεγε όταν γνωριστήκαμε. Έπαιζε ποδόσφαιρο, εκεί γνώρισε μερικά παιδιά μεγαλύτερα μας .Σκοτεινοί τύποι εριστικοί που είχαν κακή φήμη για ναρκωτικά ,κλοπές και απειλητική συμπεριφορά. Αυτοί του είχαν πει πως αν έπαιρνε κοκαΐνη θα έκανε θαύματα στην προπόνηση και ο Αλέξης τους άκουσε… Πήδαγε ψηλά, πιρουέτες έκανε στα γήπεδα, γελούσε με όλη του τη δύναμη και είχε ακόμη πλακά μέχρι που κάτι περίεργο άρχισε να συμβαίνει .Την τέταρτη ο Αλέξης γελούσε την πέμπτη χαμένος κλειδωμένος άρρωστος στο δωμάτιο του ου .Πλέον ήθελε να έχει κόκα πάντα στο σπίτι .Οι γονείς του έλειπαν σε επαγγελματικά ταξίδια .Ο Αλέξης στο μεταξύ τα έφτιαξε με μια κοπέλα από την παρέα των μεγαλυτέρων παιδιών .Τον έβλεπα λίγο όποτε ένιωθε την ανάγκη να με δει .Έβγαινε με τους καινούργιους του φίλους διασκεδάζοντας μέχρι το πρωί .Παράτησε το ποδόσφαιρο δεν μπορούσε άλλο να τρέξει .Αφοσιώθηκε στις πανελλήνιες .Έκοψε το τσιγαριλίκι γιατί τον έριχνε, έκοψε την κόκα γιατί δεν είχε λεφτά να αγοράζει και υστέρα άρχισε να αλλάζει εντελώς .Ήταν κακός, πικρόχολος, με κορόιδευε, με αποκαλούσε αφελή και χαζή, χωρίς λόγο, ήταν αγενής και έλεγε συνεχεία ψέματα για το παραμικρό .Όταν δε, δεν του έφερνα και χρήματα ξεσπούσε .Είχε φοβερές μεταπτώσεις στη συμπεριφορά του. Τη μια με έβριζε και την άλλη με αγκάλιαζε κλαίγοντας και ζητούσε συγγνώμη .Δεν ήξερα τι συνέβαινε μάλλον δεν ήθελα να καταλάβω .Όταν ο Αλέξης ήταν έτσι ήθελα απλά να τον αποφεύγω .Στους γονείς μου και στους δικούς του δεν είπα ποτέ την αλήθεια για την κατάσταση του δεν τους προειδοποίησα καν .Δεν γνώριζα τον κίνδυνο για να τους προειδοποιήσω το μόνο που έκανα ήταν να του λέω ξανά και ξανά ότι δεν φερόταν φυσιολογικά, ότι δεν ήθελα απλά να τον βλέπω, ότι μου χαλούσε την διάθεση και ότι με φόβιζε. Άρχισε να κλέβει κοσμήματα από τη μαμά του και μετρητά από τον μπαμπά του για να αγοράσει κόκα και όταν μια φορά πήρε το τζιπ τους για να το πάει επίσης να το πουλήσει ο μπαμπάς του συνειδητοποίησε το μέγεθος του προβλήματος και τον έβαλε με το ζόρι σε μια ομάδα απεξάρτησης. Έμεινε εκεί για περίπου ένα μήνα .Όταν γύρισε συναντηθήκαμε αμέσως ήταν αδυνατισμένος σκεπτικός και μελαγχολικός. Μου είπε ότι πριν έκανε χρήση κόκας χάπια και αλκοόλ μαζί. Τώρα είπε ήταν καλά… σκεφτόμουν ότι είναι καλά θα τον προσέχω εγώ και δεν θα τον αφήσω ποτέ μόνο του και εκείνος με κοιτούσε με ένα βλέμμα που τώρα ξέρω πως δεν ήταν σκεπτικό ήταν απλώς άδειο .Η ιστορία φαινόταν ήδη παρελθόν .Κάποιες φόρες αγόραζε και λίγο χόρτο ποτέ όμως κάτι παραπάνω το φοβόμουν ακόμα και αυτό...Αφού δεν κάνει κόκα και ηρωίνη είναι όλα καλά .Ετοιμαζόταν για τις πανελλήνιες του .Ήταν Μάιος και η αντίστροφη μέτρηση μόλις είχε αρχίσει .Σκεφτόμουν τι θα του έπαιρνα για τα γενέθλια του στις 23 Μαΐου και πως θα τα γιορτάσουμε .Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα πάρτι στο σπίτι .Οι γονείς του θα έλειπαν, όπως πάντα .Το πάρτι είχε τα πάντα για το τέλειο πάρτι και το δώρο μου μια τεραστία τούρτα με τον Κέν (τον άντρα της μπάρμπι) πιλότο.
Το πάρτι ήταν ονειρεμένο ώσπου εμφανιστήκαν τρεις περίεργοι τύποι. Δεν τους είχα ξαναδεί .Γύρω στα 25 νομίζω..παράξενα και αδικαιολόγητα μεγάλοι. Μου είπε ότι ήταν από το ποδόσφαιρο .Πήγαν όλοι μαζί στο δωμάτιο του. Δεν πέρασαν ούτε δυο λεπτά και βγήκαν. Ο Αλέξης πήγε κοντά στον Μίλτο που έπαιζε μουσική και οι άλλοι έφυγαν αμέσως. Ήξερα ότι κακό συνέβαινε. Ωστόσο εκείνος δεν φαινόταν να έχει κάτι. Το βλέμμα του ήταν καθαρό και είχε την ιδία διάθεση. << μου φέρανε λίγο έκσταση>> μου είπε. << θα κεράσω τα παιδιά >> .Δεν μου άρεσε η τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα. Λίγο αργότερα ο Αλέξης και κάτι φίλοι μας πήγαν στο δωμάτιο να πάρουν χαπάκια. Πήγα μαζί τους. Τους ακολουθούσα συνεχεία .Τα πήραν και ήταν ίδιοι. Βγήκαμε στο σαλόνι και ήταν ίδιοι. Πέρασε μισή ώρα και ήταν ίδιοι… όλα ήταν καλά. Οι άλλοι άρχισαν να χορεύουν ο Αλέξης στεκόταν διπλά μου με κοιτούσε περίεργα και διψούσε. Του έφερα ένα ποτήρι νερό και αμέσως μετά δεύτερο. Μετά πήγε στην κουζίνα και πήρε και άλλο νερό και μετά λίγο ακόμη. <<Πως νιώθεις>> τον ρώτησα…. <<Δεν είναι πρόβα πτήσης >> μου είπε << αλλά έχει πλακά η μουσική ακούγετε πιο δυνατά, δεν βλέπω καλά και διψάω >> φώναξε γελώντας. Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες που άκουσα από τον Αλέξη. Αυτό ήταν το τελευταίο γέλιο που είδα στο πρόσωπο του. Τον άφησα και βγήκα από την κουζίνα. Έψαξα να τον βρω μια ώρα μετά . Όταν είδα δυο φίλους μας να μπαινοβγαίνουν στο σπίτι και να τρέχουν μεταφέροντας μπουκάλια με νερό , ο Αλέξης ήταν πάνω, στην οικοδομή ημιαναίσθητος. Έκανε συνεχώς έμετο και ζητούσε νερό. Μας κοιτούσε αλλά φαινόταν να μην μας αναγνωρίζει. Άλλοι του έδιναν νερό, άλλοι έλεγαν να μην του δώσουμε άλλο. Ξαφνικά τα ματιά του γύρισαν και έπεσαν προς τα πίσω αυτό ήταν όλο. Ο Αλέξης πέθανε εκεί. Στις 23 Μαΐου, στα 18α γενέθλια του. Εκεί οπού κρυβόμασταν πριν μερικά χρόνια για να κάνουμε ένα απλό τσιγάρο . Ποτέ δεν μάθαμε τη συνδυασμό είχε κάνει. Ποτέ δεν κατάλαβα πως σταμάτησε η κάρδια του. Ποτέ δεν συνειδητοποίησα πως έγινε και τον έχασα μέσα σε μια στιγμή. Έχουν περάσει δυο χρόνια από τότε. Δεν έκλαψα στην κηδεία του. Δεν μπορούσα .Στην αρχή δεν ήθελα καν να πάω. Μου ήταν αδύνατον να τον αποχαιρετήσω .Μόνο τώρα μερικές φόρες κλαίω για τον κολλητό μου. Ειδικά όταν έρχεται ο Μάιος ,όταν ο ουρανός είναι μουντός και ένας σμήνος πουλιά εκτελεί ξαφνικά μπροστά μου χαμηλή πτήση .Τότε κλαίω .Κλαίω γιατί ο Αλέξης ήθελε να πετάει, απλώς έκανε πρόβα με λάθος όχημα....
ΑΝΩΝΥΜΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου